صرف نظر از این‌که سازمان مجاهدین به طور واقعی و در عملیات‌های میدانی تا چد اندازه نقش داشته است، ما با غالب شدن گفتار چهل‌ساله‌ی مجاهدین بر سرتاسر اپوزسیون از منتهای چپ تا انتهای راست مواجه شدیم. این وضعیت، پرده از این واقعیت برداشت که ما با «مجاهدینیزه شدن سیاست» در ایران مواجه‌ایم و این وضعیتی فراتر از همسویی استراتژیک یا تاکتیکی با سازمانی است که از بغداد تا تل‌آویو، و از تل‌آویو تا واشنگتن، و نهایتاً از واشنگتن به تیرانا، سیری خیانت‌بار به کشور و مردم ایران را طی نموده و همچنان نیز، به عنوان یکی از مهم‌ترین نیروهای نیابتی مزدوری بلوک امپریالیستی که سالیان درازی محلّ جلب سرمایه‌گذاری دولت‌های تبهکار و نهادهای امنیتی-اطلاعاتی آنان بوده است، مجدّداً به صحنه آمده و به بازیگری مشغول است...